از بین خاطراتم، شیرین‌ترین خاطرات را تو راه اربعین داشتم. من به اتفاقِ همکارم و شوهرش به پیاده‌رویِ اربعین رفتیم. تا نجف با هم بودیم. آنجا از شوهرش جدا شدیم؛ چون دوستم کمی مشکل داشت و آرام راه می‌رفت و بین راه استراحت زیادی داشتیم. قرار شد کربلا هم را ببینیم.

تویِ راه اتفاقات جالبی برایِ ما رخ داد. بین نجف تا کربلا یک موکب پیدا کردیم که مال عربها بود. کمی جلوتر موکب ایرانی‌ها بود. من به دوستم گفتم: ”بمون پیش وسایل تا من برم اونجا جا بگیرم“. رفتم… خدا را شکر جا و محل خوب، بزرگ و همه چیز مهیا بود. به دوستم گفتم: ”وسایل را بیار“. ده دقیقه راه هم نمی‌شد. دوستم رفت. من خسته بودم. خوابم برد. به خانم‌‌های کنارم سفارش کردم جای دوستم را نگیرند. یک دفعه از خواب پریدم. هوا داشت تاریک می‌شد. دوستم هنوز برنگشته بود. حالم بد شد. پریشان شدم. ”خدایا جواب شوهرش را چی بدم؟ حالا چه کنم؟ کجا برم؟“

زنگم می‌زدم. خط شلوغ بود. راه افتادم. یادم رفته بود کدام موکب است. هوا تاریک بود. متوسل شدم به صاحب‌الزمان. کنار یک موکب ایستادم. توی شلوغی مردم را نگاه می‌کردم، شاید ببینمش. یادم افتاد این همان موکب است. رفتم داخل، اما نبود. حالم بدتر شد. گفتم: ”امام زمان خودت گفتی وقتی تو شرایط بد، به چه کنم، چه کنم، افتادیم، به شما متوسل بشیم“. گفتم: ”یا صاحب‌الزمان ادرکنی“. گفتم: ”می‌دونم کمکم می‌کنی. دوستم ساداته و از خاندان خودتون. کمک کن ببینمش. کمک کن، پیداش کنم“.

خدا را شاهد تا این را گفتم، دیدم دوستم جلوی چشمم با وسایلش در حال رفتن به سمت موکب بود. چند بار برام پیش آمد. هر وقت متوسل می‌شدم جوابم را می‌دادند. کراماتی آنجا دیدم که هیچ‌وقت فراموش نمی‌کنم. ان‌شاالله با ریشه‌کن شدن کرونا، هر سال این سفر معنوی نصیب همه‌ی آرزومندانش بشود.

 ?_{خاطره‌: لیلا از خرم‌آباد}

دوستم گفت: ”دلنوشته‌ای برای اربعین بنویسید“. از روی بغض و لج گفتم: من که اصلا کربلا نرفتم و وقتی نرفتم دقیقا از چه چیز تعریف کنم؟ بعد از مدتی که بغضم را فرو دادم، به خودم گفتم که شاید برایِ نرفته‌ها هم جا باشد و شاید گاهی باید از نرفتن و ندیدن گفت.

با دل و ذهنم کلنجار می‌رفتم که چه کنم و چه بنویسم؟! خودم را کوله بر دوش میان عاشقان رها کردم و قدم به قدم پیش می‌رفتم و میان زمزمه‌ها و حرف‌هایِ همسفرهایم به ”لبیک یا حسین“ می‌رسیدم. دیدم در میان این عمودها همه چیز مهیّا است و فقط باید دل به راه بدهی و بروی.

بی‌خیال شدم و رو به شام کردم و پا به پای اُسرا به قدم زدن پرداختم. آفتاب بر سرم نعره می‌زد و خارِ بیابان بر پاهایِ برهنه‌ام تازیانه می‌کوبید. جرات نداشتم به پشت سر نظر کنم و حتی زمزمه‌ای بر لب بیاورم. فقط زخم بود و خون که پیش رو می‌رفت و من در قفایش مجبور به رفتن.

طاقتم طاق شد و دست برایِ بیعت با یزید دراز کردم. چه فرق می‌کند که ظاهرا با یزید باشی و باطنت برای حسین بتپد؟؟! اینجا که امامت بر سرِ نیزه و حجتِ خدا در زنجیر است! اینجا که برای من سفره‌ای مهیا نیست!!! حفظ جان و تقیه هم که جایز است!!

به حال برگشتم و عاقبتِ تقیه را دیدم؛ آنان که باطنشان یزیدی بود و ظاهرشان حسینی. از شرمندگی‌ام کم شد و محکمتر به راه بازگشتم.

چقدر با کاروان اُسرا سخت می گذرد. نه از غذایِ چرب خبر هست، نه لباسی از حریر و نه حتی سرپناهی برای آرمیدن. چقدر باید از زبان ملت، نشخوارِ ارتداد بشنوم؟! مگر نمی‌دانند ما کاروانِ زندگیِ اسلام هستیم!

وای؛ زینب جان! من گوشهایم سنگین شده و چشمهایم خواب آلود! می‌شود مرا عفو کنی از این همراهی؟! عطای همراهیِ اُسرا را به لقایش بخشیدم و به عمودها برگشتم. راستی اینجا هم جایگاهی ندارم و باید کوله را بردارم و به آشفتگیِ ذهن برگردم.

گاهی باید نبود و نرفت. گاهی باید ندید و نگفت. حکمت صبوری برایم آشکار شد. باید صبر کرد و چشم به جاده دوخت. اگر دیروز همراه کاروان می‌رفتم، دینم را به دنیا می‌فروختم و شاید اگر امروز هم پیاده بر جاده می‌کوبیدم، عشق در سینه‌ام را به چشمانی که بر همه جا می‌چرخد، می‌باختم.

لیاقت همراهی و پیاده رفتن را نداشتم، ولی اشتیاق حسینی بودن و حسینی شدن را تا ابد بر سینه می‌کوبم و امید به دیده شدن از فراز گنبدی که ضریح شش گوشه دارد و دستگیری سقای بی‌دست دارم.

?_{دلنوشته‌ای از سرکار خانم حقیقی}

هر سال وقتی زائران اربعین را از تلویزیون می‌دیدم که با چه شوری به طرف حرم ارباب در حرکتند، _گویا که بال درآوردند و به سمت معشوق پرواز می‌کنند_ دلم می‌خواست یک بار هم که شده منم این حس زیبا را تجربه کنم.

یادم می‌آید وقتی برای اولین بار پدرم گفت که می‌خواهد به پیاده‌روی اربعین برود، یک حس غریبی داشتم. از یک طرف خوشحال بودم که حداقل پدرم به آرزویش می‌رسد و از طرف دیگر ناراحت بودم که چرا من در این سفر همراهش نیستم.

هیچ وقت یادم نمی‌رود که با چه شوق و ذوقی کوله‌اش را جمع کردم. حتی یادم هست، برادرم دو کیلو شکلات از آن سنگین‌ها خرید و سفارش کرد که حتما بین‌الحرمین پخش کند.

وقتی بابا برگشت، گفت: این مسیر سختی‌های شیرین و لذت‌بخشی داشت. حتی گفت: آدم در حالت عادی بیشتر از یک ساعت نمی‌تواند آن شکلات‌های سنگین را تحمل کند، ولی نه تنها این کار برایش سخت نبوده، خیلی هم خوشحال و راضی بوده و با عشق این کار را انجام داده است.

بابا آنقدر از حال و هوای کربلا گفت و گفت که برادرم را بدجور هوایی کرد، طوری که سال بعد با هم به کربلا رفتند. بابا گفت: ان‌شاءالله سال بعد خانوادگی می‌ریم، که متاسفانه این قضیه‌ی بیماری کرونا پیش آمد و همه‌ی عاشقای کربلا را حسرت به دل گذاشت.

ان‌شاء‌الله روزی برسد که همه‌ی عاشقان اباعبدلله‌^{_{علیه‌السلام}}، حداقل یک بار این حس شیرین و لذت‌بخش را تجربه کنند.

”التماس دعای فرج“

?_{خاطره از هاجر زمانی}

چند سالی بود که هوس زیارت تمام جانم را گرفته بود. کربلا برای من همیشه در خواب اتفاق می‌افتاد و در چند قدمی ضریح از خواب بیدار می‌شدم. نمی‌دانستم حسرت اینکه خواب بود را بخورم یا اینکه خوشحال باشم در خواب حرم آقا را دیدم.

پارسال از همان اول محرم شروع کردم به گفتن اینکه ما باید اربعین کربلا باشیم. خیلی موانع سر راه بود اما به لطف خدا همه‌ی موانع برطرف شد.

در تمام مسیر که به سمت کربلا می‌رفتیم مدام چشم می‌گرداندم تا حرم را ببینم؛ ولی راه طولانی بود. ترس داشتم از اینکه نکند نرسم؟! اما بالاخره با تمام هیجان و آن نگرانی‌هایِ شیرین رسیدیم و وارد همان خیابان معروف شدیم؛ «شارع العباس».

چشمم افتاد به گنبدِ حضرت عباس‌^{_{علیه‌السلام}} و با هر قدمی که برمی‌داشتم، می‌ترسیدم از خواب بپرم. مدام با خودم تکرار می‌کردم: ”تشنه‌ی آب فراتم ای عجل مهلت بده، تا بگیرم در بغل قبر شهید کربلا“. همین هم شد؛ گرفتم در بغل قبر شهیدِ کربلا را؛ منتها دیگر خواب نبود؛ واقعی‌ترین و زیباترین لحظه‌ی زندگیم بود.

?_{خاطره از فاطمه جمشیدیان}

کربلا، حس عجیبی دارد که هر کسی رفته باشد آن را درک می‌کند! به همین دلیل است که می‌گویند: ”بیچاره کسی‌که حرم را ندیده و بیچاره‌تر آن کسی‌که حرم را دیده“.

خاطره‌های خوش برای آدم، خاطره‌های عجیبی می‌شوند و به همین خاطر کربلا رفتن، از لحظه‌ی اولِ سفر تا ثانیه‌های آخر خاطره هست‌.

از لحظه‌ای بگویم که می‌خواهی از مرز رد شوی و ترس و لذت عجیبی توی دلت هست و یا شوق دیدن بین‌الحرمین.

پیاده‌روی که خاطراتش جدایِ از همه است. از آب‌های لیوانی و استریلیزه گرفته تا فلافل‌های عربی. از خوراک لوبیا تا قیمه‌ی نجفی‌ها.

از پیاده‌روی پیرمردها و پیرزن‌هایِ کمر خمیده تا کسی که معلولیتی دارد و به عشق امام حسین‌_{^{علیه‌السلام}}  توی این جاده قدم گذاشتند.

تک‌تک ثانیه‌های این سفر معنویت خاصی دارد و حس و حال عجیبی را به آدم الغا می‌کند، طوری که حاضر نیستی با تمام سفرهای عالم عوضش کنی.

آدم توی این سفر هیچ برنامه‌ریزی نمی‌تواند، داشته باشد؛ چون ارباب خودش ما رو می‌برد و می‌‌آورد.

سختی توی این سفر هست، اما به جان خریده می‌شود، آن وقتی که به یاد رقیه‌ی سه ساله می‌اُفتی.

اسمش همراهش است، “کرب و بلا” یعنی سرزمین بلا؛ ولی عشق امام حسین‌^{_{علیه‌السلام}} این سختی را از بین می‌برد.

از بغض لحظه‌ی آخر سفر هم که نگویم که دلت را به آتش می‌کشد تا بیایی، وداع کنی با حضرت.

?_{نقل خاطره از :  A.Karimi}