من همیشه آرزو داشتم به این سفر فوق‌العاده بروم و تنها وصف آن را از اربعین‌‌رفته‌ها شنیده بودم؛ اما هر سال از طرف خانواده ممنوع‌السفر می‌شدم.

به نظرم زیباترین جلو‌ه‌های این سفر کودکانی هستند که با پاهای کوچک خود، همراهانِ این سفرِ سخت می‌شوند و تو را به یاد کودکان خردسال امام حسین‌^{_{علیه‌السلام}} می‌اندازد.

آنهایی که رفتند خاطرات رهایشان نمی‌کند. ما که تاکنون توفیق زیارت اربعین را نداشته‌ایم. امسال هم به خاطر شیوع کرونا بایستی همچنان حسرت به دل در انتظار بمانیم.

این نوشته را به جامانده‌ها و حسرت به دل‌ها که شوق رفتن دارند ولی پای رفتن ندارند تقدیم می‌کنم.

”اللهم الرزقنا زیارت الربعین“

?_{نقل خاطره از خانم مهری دهقان}